Μικρή Αυτοβιογραφία
Διαδρομές που έχω ακολουθήσει στη ζωή μου, εμπειρίες που έχω συλλέξει! Αποσπάσματα μιας ανέκδοτης εργασίας, σε εξέλιξη ... :)
Embedded Files
Τα πρώτα χρόνια
Τα πρώτα χρόνια
Το 1958 ήταν μια χρονιά, που χαρακτηρίστηκε σαν ορόσημο για την τεχνολογία και τον πολιτισμό! Τον Ιανουάριο ο Sputnik 1, ο πρώτος τεχνητός δορυφόρος της Σοβιετικής Ένωσης, που είχε εγκαινιάσει λίγο νωρίτερα την διαστημική εποχή, τέθηκε εκτός τροχιάς, και έπεσε στη γη. Ευτυχώς ήταν μικρός και έτσι κανένας δεν παραπονέθηκε ότι του ήρθε στο κεφάλι.
Εννέα μήνες αργότερα ήρθα στον κόσμο, συμβάλλοντας στην αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού, βοηθώντας αποφασιστικά την πορεία προς το στόχο των τριών δις. Με την παρουσία μου, φτάσαμε στους 2.925.686.705 ανθρώπους, σύμφωνα με στοιχεία των Ηνωμένων Εθνών. Σήμερα, 67 χρόνια μετά από αυτό το συγκλονιστικό γεγονός, ακόμη δεν μπορώ να χωνέψω, γιατί όλοι να θυμούνται το 1958, εξ αιτίας των Ρώσων!
Γεννήθηκα σε μια πολύ αγαπημένη οικογένεια!
Ο πατέρας μου, ένας γλυκύτατος, υπομονετικός, και εξαιρετικά χειροδύναμος άνθρωπος, έκανε τα ανδρικά κεφάλια περισσότερο εμφανίσιμα, και ήταν μακράν ο καλύτερος παραμυθάς του κόσμου.
Η μητέρα μου (που μου είχε πάντοτε μεγάλη αδυναμία), ένας αληθινά άγιος άνθρωπος (που έβαζα σε μεγάλους πειρασμούς με τις αταξίες μου), έκανε τα πάντα για να μας ευχαριστήσει (εμένα περισσότερο από τους άλλους), και ήταν μακράν η πιο καταπληκτική και πανέμορφη νοικοκυρά του κόσμου.
Η αδελφούλα μου (τέσσερα χρόνια μεγαλύτερη), μια τσαχπίνα χορεύτρια, μια καταφερτζού, και ένα φοβερό πειραχτήρι, ήταν η καλύτερη συντροφιά μου, και είχε τον δικό της ιδιαίτερο τρόπο, να μου μαθαίνει ένα σωρό πράγματα (στην περίπτωση που αρχίσατε να αναρωτιέστε, ναι, είναι η καλύτερη αδελφή στον κόσμο).
Μεγάλωσα σε μια γειτονιά, που υπήρχαν μεγάλες αλάνες και πολλά παιδιά! Ο καλύτερος συνδυασμός για ατέλειωτο παιχνίδι, κάθε λογής κατορθώματα, και φιλίες που κρατάνε μέχρι σήμερα. Όμως τις καλύτερες στιγμές μου, τις πέρναγα πάντα στο νησί της μητέρας μου, την υπέροχη Σάμο, μαζί με τα αγαπημένα μου ξαδέρφια και την παιδική συμμορία του Παγώνδα!
Τα χρόνια στο Δημοτικό
Τα χρόνια στο Δημοτικό
Χάρη στη μητέρα και την αδερφή μου, έμαθα να διαβάζω πολύ πριν πάω στο Δημοτικό σχολείο! Στην πρώτη τάξη, όταν τα άλλα παιδιά μάθαιναν να συλλαβίζουν, εγώ μπορούσα να διαβάζω ολόκληρα βιβλία. Έτσι, δεν ήταν έκπληξη, ότι υπήρξα ένας εξαιρετικός μαθητής υψηλών επιδόσεων, πράγμα που έκανε την υπέροχη δασκάλα μας, υπερήφανη.
Το να είναι κανείς δάσκαλος εκείνη την εποχή, ήταν πραγματικός άθλος. Εάν η μητέρα μου ήταν αγία, που τα έβγαζε πέρα με δύο δικά της παιδιά, η κα. Ελένη, η δασκάλα μας, ήταν μια πραγματική θεά, αφού κάθε μέρα, είχε σαράντα πέντε μικρά διαβολάκια γύρω της! Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψει κάποιος, την καλοσύνη, την πραότητα, το ενδιαφέρον, και την αγάπη, που έδειχνε σε όλους μας (εμένα περισσότερο από τους άλλους), χωρίς να κάνει την παραμικρή εξαίρεση!
Στην Γ΄Δημοτικού, 1966-1967, 45 μικρά διαβολάκια και μια υπέροχη Δασκάλα, η κα. Ελένη !!! • {Credit: SoL Archive}
Η Δασκάλα μας, με έμαθε να γράφω, και να εκφράζω τις σκέψεις μου. Φυσικά, οι πρώτες μου εκθέσεις ήταν για τα καλοκαίρια στην ιδιαίτερη πατρίδα της μητέρας μου, τη Σάμο! Για την ιδιαίτερη πατρίδα του πατέρα μου τον Μπουρνόβα της Σμύρνης, δεν έγραψα ποτέ, αλλά υπόσχομαι μια μέρα να το κάνω!
Συνέβησαν πολλά καταπληκτικά πράγματα στη διάρκεια των χρόνων που ήμουν στο Δημοτικό.
Όταν ήμουν στην Δεύτερη τάξη, χάρη στην επιμονή της μητέρας μου, άρχισα μαθήματα Αγγλικών. Αυτό που σήμερα, είναι κάτι συνηθισμένο για παιδιά αυτής της ηλικίας, τότε ήταν κάτι εξαιρετικά σπάνιο, μου έδωσε προβάδισμα, και διεύρυνε τους ορίζοντές μου.
Στην Τρίτη τάξη, ξεκίνησα να δουλεύω! Ο πατέρας μου με πήρε κοντά του, στο κουρείο στην Αθήνα, για να κάνω μικροδουλειές. Άρχισα να κυκλοφορώ μόνος μου με τα λεωφορεία, ενώ με τα θελήματα και τα φιλοδωρήματα, απέκτησα μια αξιόλογη οικονομική ανεξαρτησία. Μπορούσα να αγοράζω ένα σωρό πράγματα, για την ακρίβεια λιχουδιές, και ένα σωρό βιβλία και περιοδικά! Στον ένα χέρι ο Αλεξάντρ Σολζενίτσιν, και στο άλλο ο Στέλιος Ανεμοδουράς. Από τον Ιβάν Ντενίσοβιτς, στον Γιώργο Θαλάσση, το θρυλικό Παιδί-Φάντασμα. Φοβερά χρόνια! … :)
Στην Τέταρτη τάξη, ήρθε το τρομερό σοκ του αποχωρισμού από την αγαπημένη μας Δασκάλα, τουλάχιστον την βλέπαμε στα διαλείμματα και ξέραμε ότι κάποια άλλα παιδιά, ήταν ευτυχισμένα κοντά της. Χάρη στην αγάπη, των επόμενων δασκάλων μας, καταφέραμε να το ξεπεράσουμε! Μπορεί να μας απομάκρυναν από την Ελένη την θεά, όμως εγώ είχα την τύχη να έχω την Ελένη την αγία στο σπίτι, έτσι, το ξεπέρασα πιο εύκολα από τους άλλους!
Ύστερα ξεκίνησε η καταπληκτική περίοδος της Προσκοπικής ζωής. Μαζί με τον Γιάννη, αγαπημένο μου φίλο και σύντροφο στα παιχνίδια και τις εξερευνήσεις, βάζαμε τις στολές μας και περνάγαμε, υπέροχες στιγμές με την φοβερή παρέα των υπόλοιπων Προσκόπων.
Τα χρόνια στο Δημοτικό, τελείωσαν με την τιμή να είμαι ο σημαιοφόρος του σχολείου μας, πράγμα που χάρισε στιγμές συγκίνησης και υπερηφάνειας στην οικογένειά μου!
Ουπς, παραλίγο να το ξεχάσω, όσο ήμουνα στο Δημοτικό, έγινε και μια δικτατορία όπως άκουγα σε ψιθυριστές συζητήσεις, ή επανάσταση όπως διάβαζα στις εφημερίδες και άκουγα στο ραδιόφωνο (μπορεί να ήμασταν η πιο αγαπημένη οικογένεια του κόσμου, αλλά τηλεόραση δεν είχαμε). Βέβαια τότε, για εμάς σαν παιδιά, δικτατορία ή επανάσταση, δεν έκανε και κάποια μεγάλη διαφορά (αργότερα έκανε).
Τα χρόνια στο Γυμνάσιο
Τα χρόνια στο Γυμνάσιο
Με νωπές τις Δάφνες της λαμπρής μου πορείας στο Δημοτικό, ήρθε η ώρα για το Γυμνάσιο. Ομολογώ ότι τα όσα συνάντησα με βρήκαν κάπως απροετοίμαστο. Κάθε ώρα αλλάζαμε δασκάλους, ή μάλλον καθηγητές, όπως μάθαμε να τους αποκαλούμε στο Γυμνάσιο, στην αρχή αυτό μου κακοφάνηκε, ύστερα το συνήθισα. Το χειρότερο όμως απ’ όλα ήταν, ότι δεν είχαμε ούτε μια καθηγήτρια που να την λένε Ελένη, πραγματικά φοβερή ατυχία!
Τα πρώτα χρόνια γνώρισα πολλά παιδιά από άλλες γειτονιές και έκανα ένα σωρό καινούργιους φίλους. Μαζί τους ξεκίνησα να πηγαίνω για στίβο στον Εθνικό, κοντά στο Ζάππειο. Ήμουν ο αγαπημένος των γυμναστών, για τις εξαιρετικές μου επιδόσεις στο ζέσταμα (έπρεπε να προχωράμε πολύ αργά με μικρά βήματα), το έκανα τέλεια, και με έβαζαν πάντα οδηγό, για να δίνω τον ρυθμό. Μετά, όταν άρχιζε το τρέξιμο, συνήθως ερχόμουν τελευταίος, όμως, αφού εγώ τους έδειχνα το δρόμο, δεν με πείραζε καθόλου. Άλλωστε, είναι μάλλον βαρετό, να είσαι πρώτος σε όλα!
Συνέβησαν πολλά καταπληκτικά πράγματα στη διάρκεια των χρόνων που ήμουν στο Γυμνάσιο.
Στα Αγγλικά, ήμουν πολύ προχωρημένος, είχα κάνει μέσω αλληλογραφίας πολλές φίλες από διάφορες χώρες, και συνεννοούμασταν τέλεια. Στο σχολείο κάναμε Γαλλικά, ενώ χάρη στην επιμονή της μητέρας μου, ξεκίνησα μαθήματα Γερμανικών στο Ινστιτούτο Γκαίτε. Στην περίπτωση που σας έχει δημιουργηθεί το ερώτημα, πως μπορούσαν να χωρέσουν τέσσερις γλώσσες σε ένα κεφάλι, μπορώ πολύ εύκολα να σας το απαντήσω … Δεν χώρεσαν!
Ήταν η εποχή που στην Ελλάδα έφτανε ο απόηχος του Woodstock, του πολέμου του Βιετνάμ, και του Easy Rider. Ήταν η εποχή των χίπις (των Παιδιών των Λουλουδιών, όπως μάθαμε να τα λέμε εδώ), της μόδας των μακριών μαλλιών, και του συνθήματος “MAKE LOVE NOT WAR”.
Για τους πολέμους ήξερα πάρα πολλά, παίζαμε συνέχεια με τα παιδιά στη γειτονιά, άλλωστε μετά τον Τρωϊκό αποστήθισα ολόκληρη την ιστορία του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου όσο ήμουν στο Δημοτικό. Έτσι, για το “... NOT WAR” συμφωνούσα απόλυτα. Ο πόλεμος ήταν ένα απαίσιο πράγμα, και άρχισα να ζωγραφίζω παντού, το σήμα της ειρήνης. Εκείνο όμως που με δυσκόλευε ήταν το “MAKE LOVE ...”, εκεί είχα απόλυτη άγνοια, κάτι σαν μαύρα μεσάνυχτα, δεν είχα την παραμικρή ιδέα! Για να μην μείνω όμως πίσω, έβαζα ένα ωραιότατο “LOVE” δίπλα στο σήμα, έβαζα και το πουλί με το κλαρί στο στόμα, κι έτσι ήταν όλα τέλεια!
Εκεί που τα πήγα αρκετά καλά στο Γυμνάσιο, ήταν με τα μαλλιά! Έπεισα τον πατέρα μου, ότι έπρεπε να σταματήσει τη συνήθεια, να κάνει το κεφάλι μου, κάτι σαν έναν εμφανίσιμο γλόμπο, έτσι πολύ σύντομα, προσαρμόστηκα επιτέλους στη μόδα της εποχής.
Ενδεικτική εξέλιξη του μήκους των μαλλιών στο Γυμνάσιο … :)
Φωτογραφίες από τα δελτία Μαθητικού Εισιτηρίου στα χρόνια του Γυμνασίου • {Credit: SoL Archive}
Πάνω που τα είχα καταφέρει, άρχισαν τα προβλήματα. Για κάποιο ακατανόητο και ανόητο λόγο, η χούντα (παρατσούκλι της δικτατορίας ή επανάστασης), εξαπέλυσε ένα γενικευμένο κυνήγι κουρέματος. Για να το πούμε πιο σωστά, άρχισαν να κυνηγάνε όποιον είχε μακριά μαλλιά (αν είχες την τύχη να είσαι κορίτσι, την γλύτωνες). Για την περίπτωση που ίσως σας χρειαστεί, η λύση στο πρόβλημα είναι απλή, το βράδυ, βρέχεις τα μαλλιά, τα αλείφεις με λεμόνι, φοράς ένα γυναικείο καλσόν στο κεφάλι, και κοιμάσαι. Το πρωί, τα μαλλιά σου είναι κολλημένα στο κεφάλι, και έτσι φαίνεσαι κουρεμένος. Κατάφερα να ξεφύγω με αυτό το κόλπο, αρκετές φορές κατά τη διάρκεια των πρωινών επιθεωρήσεων στο σχολείο!
Όταν ήμουνα στην Τέταρτη τάξη, ξέσπασαν τα φοβερά γεγονότα του Πολυτεχνείου. Εκείνο το απόγευμα έτυχε να έχω μάθημα Γερμανικών, από την Φειδίου μέχρι την Στουρνάρη, ήταν μόλις μια δρασκελιά, έτσι πετάχτηκα να δω με τα μάτια μου τι συμβαίνει. Όταν έφτασα υπήρχε πολύς κόσμος και φοβερή ατμόσφαιρα, για μια στιγμή μάλιστα σκέφτηκα να μπω κι εγώ μέσα, όμως, σίγουρα θα αργούσα να γυρίσω. Αυτός ο πειρασμός, θα προκαλούσε μάλλον οριστική απώλεια του τίτλου της αγίας από τη μητέρα μου, έτσι παρακολούθησα τα γεγονότα απέξω. Τις επόμενες δυο μέρες μαζί με άλλους συμμαθητές, ακόμη και για λίγο στα κλεφτά, είμασταν εκεί. Συγκλονιστικές στιγμές, που θα θυμάμαι για πάντα, και εγκαινίασαν επίσημα την εποχή της πολιτικοποίησής μου.
Δεν είχα εκείνη την εποχή την δυνατότητα και την ευκαιρία, να γράψω εκθέσεις για τα τραγικά γεγονότα του Πολυτεχνείου, τη νέα χούντα, την εισβολή και κατοχή της Κύπρου, την στρατιωτική επιστράτευση, και την μεταπολίτευση, αλλά υπόσχομαι μια μέρα να το κάνω!
Τις δύο τελευταίες τάξεις στο Γυμνάσιο*, τις θυμάμαι πολύ αμυδρά! Την περισσότερη ώρα στο σχολείο, την έβγαζα κυριολεκτικά κοιμισμένος! Όλη την υπόλοιπη μέρα μέχρι το ξημέρωμα της επόμενης, η μόνη μου έγνοια ήταν τα πολιτικά και το μαθητικό κίνημα. Πως μπόρεσα να τελειώσω το σχολείο, είναι ένα μικρό θαύμα! Μάλλον οφειλόταν στην σιωπηρή εύνοια, που μου έδειξαν οι καθηγητές μου, προκειμένου να με ξεφορτωθούν, το ταχύτερο δυνατόν. Όπως και να έγινε ... τους είμαι ευγνώμων, για την κατανόηση, την καλοσύνη και κυρίως για την τεράστια υπομονή τους!
Τα χρόνια στο Γυμνάσιο, τελείωσαν με τις Πανελλαδικές εξετάσεις, όπου φυσικά δεν υπήρχε η παραμικρή περίπτωση εύνοιας. Άλλο ένα μικρό θαύμα έγινε τότε! Είναι σίγουρο ότι συνέβη χάρη στις ευεργετικές συνέπειες της δίχρονης υπνοθεραπείας και ενός δίμηνου εντατικού διαβάσματος! Το αποτέλεσμα ήταν η είσοδός μου στα ΚΑΤΕΕ**, μια μεγάλη επιτυχία, αφού μόνο τέσσερις μαθητές από το σχολείο, κατάφεραν τότε να περάσουν τις εξετάσεις. Όταν άκουσαν το όνομά μου (τότε τα αποτελέσματα εκφωνούνταν στο ραδιόφωνο), υπήρξε μεγάλος ενθουσιασμός και στιγμές συγκίνησης και υπερηφάνειας στην οικογένειά μου!
Ουπς, παραλίγο να το ξεχάσω, όταν συμμετείχα στο μαθητικό κίνημα, εντάχθηκα στη ΜΟΔΝΕ την πιο μαζική οργάνωση μαθητών, τα πρώτα χρόνια μετά από την πτώση της χούντας! Μέσα από πραγματικά δημοκρατικές διαδικασίες, εκλέχτηκα Γενικός Γραμματέας της (ο πρώτος και μοναδικός). Για κάποιον, που πριν λίγο καιρό ήταν τακτικός ακροατής της εκπομπής “Στον ιστό της αράχνης***”, είναι ένα μάλλον αξιομνημόνευτο επίτευγμα!
~•~
* Τότε τα Γυμνάσια είχαν έξι τάξεις!
** Κέντρα Ανώτερης Τεχνικής Εκπαίδευσης!
*** Μια από τις πιο cult εκπομπές του ραδιοφώνου στην περίοδο της χούντας, φυσικά ήταν αντικομουνιστικού περιεχομένου! Είχε ιστορίες με αγωνιώδη πλοκή, και δράση εμπλουτισμένη με ηχητικά εφέ. Είχε πολύ εντυπωσιακή εισαγωγή, με μουσική υπόκρουση τρόμου, ενώ απαράμιλλη ήταν η θεατρικότητα και ο στόμφος του εκφωνητή: «Στον ιστό της αράχνης. Άμοιρος όποιος πιαστεί στους αόρατους ιστούς της αράχνης. Τίμημα της απροσεξίας του ο θάνατος. Αργός, φρικτός, απαίσιος. Ένας θάνατος χωρίς δικαίωση». Το ραδιόφωνο στα καλύτερά του … :)
Αναζητώντας κατεύθυνση
Αναζητώντας κατεύθυνση
Θυμάμαι ακόμα την πρώτη μέρα, μετά το Γυμνάσιο! Ξύπνησα, με το πιο περίεργο συναίσθημα που είχα νοιώσει μέχρι τότε, δυσκολεύομαι ακόμη και σήμερα να το περιγράψω. Ενώ προηγουμένως είχα μεγάλη βιασύνη να τελειώσω με τα μαθήματα, και τις υποχρεωτικές παρουσίες, τώρα ένοιωθα, μια περίεργη νοσταλγία για την κανονικότητα της μαθητικής ζωής. Πάει το πρωϊνό ξύπνημα, το τρέξιμο για να προλάβω την πρώτη ώρα, η συνάντηση με τους άλλους συμμαθητές στο δρόμο για το σχολείο!
Στο τεράστιο αυθόρμητο και αιωρούμενο ερώτημα, “και τώρα τι γίνεται;”, η απάντηση ήταν “ο κόσμος σε περιμένει να τον κατακτήσεις …”. Ας γίνει λοιπόν η επιθυμία του πραγματικότητα … :)
Συνεχίζεται ...
Page updated
Google Sites
Report abuse